De verbinding tussen Doom en Metal Music is onmiskenbaar en diep ingebakken. Een kijkje op de iconische demonische beelden van Doom of een korte luisterbeurt naar zijn soundtrack onthult onmiddellijk deze band. De serie, bekend om zijn vlammen, schedels en duivelse wezens, weerspiegelt de visuele esthetiek van de podiumopstellingen van Iron Maiden. Omdat de gameplay van Doom is geëvolueerd gedurende zijn 30-jarige geschiedenis, heeft ook zijn relatie met metal, waardoor verschillende subgenres van thrash naar de moderne metalcore-geluiden in Doom: The Dark Ages worden doorkruist.
Toen Doom in 1993 debuteerde, werd de soundtrack sterk beïnvloed door de metalen reuzen van de late jaren 80 en vroege jaren 90. John Romero, een van de mede-makers van Doom, heeft openlijk de impact van bands als Pantera en Alice in ketens erkend. Deze invloed is duidelijk in nummers als "Untitled", gebruikt in de E3M1: Hell Keep Level, die Pantera's "Mouth of War" weerspiegelt. De bredere Doom-score omarmde het thrash-genre, dat doet denken aan Metallica en Anthrax, die spelers door Mars 'gangen stuwt met een gevoel van urgentie vergelijkbaar met de snelle actie van de game. De tijdloze soundtrack van Bobby Prince vormt perfect een aanvulling op Doom's onvergetelijke gunplay.
DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots
6 afbeeldingen 
Al meer dan tien jaar bleef de muziek van Doom de ritme van zijn gameplay weerspiegelen tot de release van Doom 3 in 2004. Deze game waagde zich in overlevingshorror en eiste een langzamer, meer opzettelijk tempo en dus een nieuw geluid. Het hoofdthema van Doom 3, vervaardigd door Chris Vrenna en Clint Walsh, draagt de invloed van het gereedschap, vooral hun album lateralus uit 2001. Hoewel de zaklamp -monteur van Doom 3 kritiek trok, was de soundtrack een passend experiment dat de griezelige sfeer van de game aanvulde.
Na Doom 3 stond de serie voor ontwikkelingsuitdagingen, wat uiteindelijk leidde tot een complete revisie met Doom 2016. Marty Stratton en Hugo Martin brachten de Slayer terug naar Mars, die het originele momentum van de serie herleefde. Componist Mick Gordon's innovatieve gebruik van sub-bas en witte ruis creëerde een hartverscheurende score die perfect overeenkwam met de intense actie van de game. De soundtrack van Doom 2016, een mix van Djent en Progressive Metal, wordt beschouwd als een van de meest iconische geschiedenis van videogames.
Doom Eternal, vrijgegeven in 2020, ging door met de betrokkenheid van Mick Gordon, hoewel het niet zonder controverse was. De soundtrack boog zich verder in metalcore en weerspiegelde de dominantie van het genre in de late jaren 2010 en begin 2020. Gordons werk met bands als Bring Me the Horizon en Architects beïnvloedde de score van Eternal, introduceerde meer elektronische elementen en verpletterende storingen. Ondanks deze innovaties voelde de soundtrack van de game iets lichter aan dan zijn voorganger, parallel aan de opname van de gameplay van platforming en puzzelelementen.
DOOM: The Dark Ages introduceert een nieuw hoofdstuk, dat oud en nieuw is. Het langzamere tempo en de unieke mechanica van de game, zoals het door Captain America geïnspireerde Shield, vereisen een veelzijdige soundtrack. De nieuwe componisten, afmakende beweging, putten uit zowel hedendaagse als klassieke metalen invloeden. De gameplay-beelden duiden op seismische storingen die doen denken aan geslagen losse, gecombineerd met thrash-achtige momenten die hulde brengen aan de oorspronkelijke ondergang. Terwijl Doom blijft evolueren, blijft het opwindend voor fans van zowel de game als de zware muziek, en belooft het een spannende ervaring die voortbouwt op de legendarische erfenis van de serie.
